Degenen onder jullie die mij al een tijdje volgen weten dat ik sinds januari 2024 mijn hardlopen heb bijgehouden in een hardloop log.
Hardlopen is mijn sport is sinds 2016 en sindsdien heb ik al meerdere keren amateurwedstrijden gelopen tot een maximum afstand van 21,1 kilometer. In september 2023 nam ik mij voor om mijn hardlopen verder te verbeteren. Ik begon destijds met een schema van 10 kilometer voor het najaar om mijn trainingsritme weer op te bouwen en mijn hardlooptempo te verhogen. In januari starte ik vervolgens met een schema van 21,1 kilometer als nieuwjaarsvoornemen voor 2024. Het werkte, eind april van dit jaar liep ik de halve marathon weer binnen de twee uur.
Begin mei bezochten mijn gezin en ik voor het eerst het eiland Terschelling en ik was verbaasd over de schoonheid en de weidse natuur aldaar. Ik wist van een vriend dat Terschelling in het najaar de in Nederland onder hardlopers bekende ‘Berenloop’ organiseert en dacht, waarom zou ik het niet eens proberen? Als ik minstens één keer een marathon wilde lopen voordat ik 50 werd, kon het maar beter een mooie en uitdagende zijn.
De ‘Berenloop’ is niet makkelijk, maar de voorbereiding op een marathon ook niet. De training voor mijn eerste marathon was intensief en vergde veel toewijding. Ik heb mij voorbereid met een schema van 18 weken dat begon met het kunnen lopen van een halve marathon binnen de twee uur. Mijn trainingsplan bestond uit vijf sessies per week: drie herstellopen, één interval- of tempoloop en één lange duurloop op zondag. 90 hardloopsessies in totaal. Het was zeker niet eenvoudig om het hardlopen te combineren met de reizen voor mijn nieuwe baan en het omgaan met de vele jetlags.
Mijn eerste marathon ging goed; ik was in staat om een constant tempo van 5:40 per kilometer te lopen tot 32 kilometer. Bij kilometer 8 vond ik een leuke groep van 8-9 mensen met wie ik kon optrekken. We kwamen aan op het strand van Terschelling in een groep van 5-6 mensen. Eenmaal op het strand aangekomen viel de groep verder uit elkaar. Tot mijn verbazing was ik degene die het hoogste tempo kon aanhouden in het diepe zand. Wat erg gaaf was, was dat iedereen elkaar ‘veel succes’ wenste; vanaf hier was je de laatste 10 kilometer op jezelf aangewezen.
Met 32 kilometer in de benen over het strand rennen is een echte uitdaging. Mijn benen knalden werkelijk uit elkaar toen ik weer de duinen weer op rende naar het verharde pad. Ik kon mijn tempo van 5:40 per kilometer niet meer hervatten. Volgens mijn horloge zat ik vanaf kilometer 36 ergens tussen 6:15 en 6:25 per kilometer. Na het passeren van het 36 kilomter bordje in het bos op weg naar de finish belandde ik in een mentaal en fysiek gebied dat ik nog nooit eerder had ervaren. Ik raakte in een trance en kon blijven rennen terwijl ik zag dat anderen hardlopen begonnen te combineren met wandelen. Nu drinken of nog meer eten was niet meer mogelijk voor mij, maar mijn reserves waren achteraf genoeg om de eindstreep te halen.
De vreugde die ik voelde toen ik de laatste kilometerboog passeerde, is onbeschrijfelijk. Dit was de eerste keer dat ik geloofde dat ik het echt zou gaan halen en de adrenaline gaf me de kracht om weer te versnellen naar 5:09 per kilometer. Dit tempo heb ik tot de finish volgehouden. Na de finish was er alleen nog maar emotie, totaal onverwacht. Ik facetimede met mijn vrouw en ik kon alleen maar huilen, zo blij was ik met het behalen van de finish en zo op was mijn lijf. Mijn eindtijd: 4:06:59.
Nu weet ik dat een marathon lopen is anders dan elke andere afstand die ik ooit heb gelopen. Het is mythisch en heeft me ervaringen gebracht die heel moeilijk vast te leggen of uit te leggen zijn. Gewoon wauw.
